Καταρχήν, γιατί Μανιφέστο ‘09 και όχι απλά Μανιφέστο; Γιατί απεχθάνομαι τις κατασταλαγμένες / δογματικές απόψεις. Τα πάντα αναθεωρούνται, εξελίσσονται, ανανεώνονται. Ακόμη και η νεκρή ύλη υφίσταται διαδικασίες μεταλλαγής, μεταμόρφωσης. Ειρωνικό δεν είναι; ακόμη και η νεκρή ύλη συνεχίζει, κατά μια έννοια, πιο ζωντανή από το νεκρό, απολιθωμένο μυαλό και τη σεσηπυία σκέψη. Θα καταγράψω, λοιπόν, εδώ μονάχα αυτό το οποίο έχει κατακτήσει ή υιοθετήσει η σκέψη μου έως φέτος και τίποτε παραπάνω, δηλαδή ούτε παγιωμένη ιδεολογία, ούτε πολιτικές ιδεοληψίες, αλλά μήτε και σύστημα αξιών, ηθικής, κλπ. Δεν υπάρχουν αυτά, παρά μόνο για να κρύβουν την ανασφάλειά μας, τη δειλία μας ν’ αντικρίσουμε κατάματα το σκοτεινό είναι μας, τον κόσμο.
Γιατί τώρα; Κατα μία έννοια, μάλλον, δεν υπάρχει «τώρα». Τίποτα δε συντελείται ξαφνικά και ως δια μαγείας. Οι διεργασίες, η ευαισθητοποίηση της σκέψης έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετό καιρό, για διάφορους λόγους. Ωστόσο κανείς δε μπορεί ν’ αμφισβητήσει το γεγονός ότι οι τελευταίες κοινωνικές εξελίξεις στη χώρα μας έχουν δράσει καταλυτικά στις περισσότερες παρέες κι έχουν μπολιάσει τα περισσότερα μυαλά με νέες ιδέες και πάθη, με νέες αναζητήσεις. Υπάρχει κάτι στο εδώ και τώρα κι είναι πιστεύω επιτακτική ανάγκη, για τον καθένα μας, να κατανοήσει τη θέση του στον παρόντα ετούτο χώρο και χρόνο, κι έτσι υπεύθυνα να υιοθετήσει μια στάση. Όμως, εύκολα τσιτάτα του είδους «πάρε θέση» ή «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», μου προκαλούν απέχθεια και μου θυμίζουν το γραφικό, οξύθυμο συμμαθητή, ο οποίος σε προκαλούσε μόνο και μόνο για ν’ ασχοληθείς μαζί του. Δεν απεκδυθήκαμε τον άλλο προσυλητισμό, το θρησκευτικό, για να ντυθούμε τώρα τον πολιτικό. Ας κάνει ο καθένας ό,τι επιθυμεί. Θέλει να πάρει θέση, ας πάρει. Θέλει να μην πάρει θέση, ας κάνει το κουμάντο του, μου είναι πραγματικά αδιάφορο. Το ζήτημα είναι αν μπορούμε να πείσουμε ή να πειστούμε, όχι να επιβάλουμε. Διαφορετικά, καταλήγουμε να αναπαράγουμε ένα σύστημα ίδιο μ’ εκείνο που παθιαζόμαστε να καταλύσουμε. Να διεκδικήσουμε τη δύναμη για τον εαυτό μας, απλά καθιστά εμάς δυνάστες, δηλαδή ένα και το αυτό. Εκείνο που με απασχολεί, όμως, είναι η προσωπική ευθύνη. Εγώ τι κάνω; Το φλέγον και ουσιαστικό λοιπόν είναι – και αρκεί κατ’ εμέ – αν μπορούμε να συνεργαστούμε όσοι μοιραζόμαστε κοινές αντιλήψεις, κοινούς στόχους και να πάμε ένα βήμα πιο πέρα. Τότε μόνο ισχυρίζομαι, ότι μπορούμε να περάσουμε, με θεωρητική (αλλά και πρακτική) συνέπεια, από το «εγώ τι κάνω» στο «εμείς τι κάνουμε».
Από εδώ και στο εξής, το βασικό πλαίσιο που θα οριοθετεί το λόγο μου – και συνεπώς σαν όριο θα συνιστά και βασικό μειονέκτημα – είναι η κατάφωρα ελλιπής αντίληψη πολλών πολιτικών ζητημάτων και η εξοργιστικά ελλιπής ανάληψη έστω και μιας στοιχειώδους δράσης. Η πρώτη οφείλεται σ’ ένα βίο, επί χρόνια, πολιτικά ουδέτερο και αδιάφορο, ενώ η δεύτερη σ’ έναν εκ–γεννετής κοινωνικό αυτισμό, μια φυσική δειλία, αναποφασιστικότητα και οκνηρία. Πρώτος λοιπόν εγώ, ομολογώ πως η αφετηρία μου είναι στο «μείον» και, πολύ περισσότερο, πρώτος παραδέχομαι πόσο ασυνεπής είναι η σκέψη μου με τη δράση. Άρα λοιπόν, στη συνέχεια, δε θ’ ασχοληθώ με κανενός είδους κριτική ή επίθεση επί του προσώπου μου - του είδους «κι εσύ τι κάνεις γι' αυτό, ρε φίλε;» - γιατί το μόνο που θα μου προκαλέσει θα είναι απεριόριστη ανία κι ίσως στοιχεία αηδίας. Ωστόσο, εκλιπαρώ για μια ουσιαστική κριτική επί των ιδεών. Το αν και πότε θα πάρω την απόφαση να τις θέσω σε εφαρμογή, αυτό είναι καθαρά δικό μου ζήτημα και τίποτε περισσότερο.
Δε θα φλυαρήσω άλλο. Το πολιτικό μου κριτήριο, είναι εξαιρετικά ακατέργαστο και ας είναι αυτή η δήλωση το πρώτο βήμα ενός γόνιμου διαλόγου, μιας ουσιαστικότερης πορείας σκέψης, κοινωνικοποίησης αλλά και της ίδιας μου της ζωής. Αυτά για το «εγώ». Όσο για το «εμείς», ας αναρωτηθούμε μονάχα, προτού ξεκινήσουμε αυτήν την κουβέντα, αν απώτερος στόχος μας είναι η ειλικρινής – άρα υγιής – αναζήτηση μιας κάποιας αλήθειας ή αν το μόνο στο οποίο προσβλέπουμε είναι, τελικά, η εγωιστική επιβεβαίωση των δικών μας θέσεων, καταλήγοντας έτσι ν’ αποζητούμε τίποτε περισσότερο, παρά άλλοθι και συνενόχους στον προσωπικό μας, θλιβερό ευνουχισμό.
---
Στη συνέχεια, λοιπόν, θα με απασχολήσουν (ελπίζω) τα εξής ζητήματα:
Η παρακμή του σημερινού πολιτικού συστήματος.
2. Η πόλις θα σε ακολουθεί (?)Νέα τάξη και προϋποθέσεις μιας επανάστασης.
3. Ο σκοπός είναι το μέσο (?)
Μη–βία και πολιτική ανυπακοή.
4. Ούτε απ’ όλους, ούτε τα πάντα (?)Η Ελευθερία και το τίμημα.
5. Ανθρώπινο είδος, όμως τι είδους; (?)
Οι δυνατότητες της ανθρώπινης ανοησίας.
